انّ الذّین امنوا و عملوا الصّالحات و اقاموا الصّلوه و اتوا الزّکوه لهم اجرهم عند ربّهم و لا خوف علیهم و لا هم یحزنون.
کسانی که ایمان آوردند و عمل صالح انجام دادند و نماز را برپا داشتند و زکات را پرداختند مزدشان نزد پروردگارشان است و نه ترسی بر آنهاست و نه غمگین می‌شوند. «بقره ، 277»
در برابر رباخواران ناسپاس و گنهکار، کسانی که در پرتو ایمان، خودپرستی را ترک گفته و عواطف فطری خود را زنده کرده و علاوه بر ارتباط با پروردگار و برپا داشتن نماز، به کمک و حمایت نیازمندان می‌شتابند و از این راه از تراکم ثروت و به وجود آمدن اختلافات طبقاتی و به دنبال آن هزار گونه جنایت جلوگیری می‌کنند پاداش خود را نزد پروردگار خواهند داشت و در هر دو جهان از نتیجه عمل نیک خود بهره‌مند می‌شوند. طبیعی است دیگر عوامل اضطراب و دلهره برای این دسته به وجود نمی‌آید خطری که در راه سرمایه‌داران مفت خوار بود و لعن و نفرینهایی که به دنبال آن نثار می‌شد برای این دسته نیست.
بالاخره از آرامش کامل برخوردار بوده، هیچگونه اضطراب و غمی نخواهد داشت.[1]
علّت این که عمل صالح، نماز، زکات، را با هم ذکر کرده این نیست که هر کدام از اینها اگر تنها باشد پاداش ندارد زیرا اگر چنین باشد این آیه سبب کم ارزش کردن آنها می‌گردد، بلکه مقصود از یکجا ذکر کردن آنها این است که بیشتر ترغیب به آنها شده و باعث اهمیّت و عظمت آنها گردد و یا منظور این است که بفهماند اگر تمام اینها با هم انجام شوند پاداش آنها خیلی زیادتر است.[2]

[1] . تفسیر نمونه، ج 2، ص 275.
[2] . مجمع البیان، ج 2، ص 672.